Γιάννης Σγουρός

Δεν συνηθίζω να αναφέρομαι στην προσωπική μου ζωή και αν το κάνω σήμερα είναι γιατί θέλω να στείλω ένα μήνυμα στην νεολαία: Όλα μπορούμε να τα πετύχουμε αρκεί να μάθουμε να αγωνιζόμαστε με ήθος και ευαισθησία για τον άνθρωπο .

Οι κοινωνικές τάξεις δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν, τα κοινωνικά στεγανά δεν έπαψαν να διαχωρίζουν τους ανθρώπους. Οι καλοί οι κακοί, οι μέτριοι και οι άριστοι υπάρχουν σε κάθε εποχή. Το ερώτημα που τίθεται είναι τι είναι αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις, που σε σπρώχνει να πετύχεις τον στόχο σου, να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πετύχει εκπληκτικά πράγματα στις πιο αντίξοες συνθήκες, σε εξορίες ,σε ανέχειες, με σοβαρά προβλήματα υγείας. Άνθρωποι του πνεύματος αλλά και της καθημερινότητας. Είναι εκείνοι που ακολουθούν στην ζωή τους την βιβλική εντολή «Εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τόν άρτον σου».

Η δική μου ζωή ήταν μια εξίσωση με πολλές άγνωστες μεταβλητές αλλά με δυο σταθερές που ήταν οι αρχές που μου έδωσε η οικογένεια μου και στην συνέχεια οι αξίες του αθλητισμού.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας μου, άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες, συμμετείχε στα πολιτικά δρώμενα της εποχής και μου έδωσε τα πρώτα κοινωνικά ερεθίσματα .

Τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειας μου με ανάγκασαν να πηγαίνω σε νυχτερινό γυμνάσιο και να κάνω διάφορες δουλειές. Εκεί, στην αγορά της Θεσσαλονίκης, γνώρισα την ζωή από πρώτο χέρι, ήρθα σε επαφή με ανθρώπους που πάλευαν για το μεροκάματο και σε συνδυασμό με το πολιτικό περιβάλλον της εποχής (δολοφονία Λαμπράκη, άνοδος της ΕΔΑ) άρχισα σιγά σιγά να διαμορφώνω την πολιτική μου συνείδηση.

Σε ηλικία εννέα ετών γράφτηκα στον Έσπερο Θεσσαλονίκης. Εκεί γνώρισα ανθρώπους με ήθος, αξία και μεγάλη κοινωνική μόρφωση, που ξύπνησαν μέσα μου την αγάπη μου για τον αθλητισμό.

Τους οφείλω πάρα πολλά.

Κλείνοντας αυτόν τον πρώτο κύκλο της ζωής μου είχα ήδη αποκτήσει την δύναμη για να αντιμετωπίσω τις προκλήσεις της ζωής.

Το 1970 μετά τον θάνατο του πατέρα μου σε ηλικία 16 ετών ήρθα στην Αθήνα, αντιμετωπίζοντας προβλήματα επιβίωσης, σε ένα, άγνωστο για εμένα, περιβάλλον. Συνέχισα το νυχτερινό γυμνάσιο και για καλή μου τύχη βρίσκω δυο ανοιχτές αγκαλιές: Τράπεζα Πίστεως και Μίλωνα Νέας Σμύρνης.

Το πρωί δουλειά στην Τράπεζα, το βράδυ αθλητής και στην συνέχεια προπονητής στον Μίλωνα και στην Λεόντειο. Πετύχαμε πολλά: φυτώρια νέων αθλητών και πρότυπες ακαδημίες που αποτελούν μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς.

Το 1975 υπηρέτησα για 28 μήνες στο Σώμα πεζοναυτών στον Βόλο. Και φτάνουμε την δεκαετία του ʽ80, όταν το 1983, σε ηλικία 30 χρονών, εκλέχτηκα πρόεδρος στον Μίλωνα και ένα χρόνο μετά Πρόεδρος στην ΕΟΑΒ.

Διανύαμε την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με ευκαιρίες και δυνατότητες για τους πολλούς και όχι μόνο για τους εκλεκτούς ,όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και με πολλές «συνταγές απόλυτης αλήθειας», όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε ιστορική αλλαγή .

Την συγκεκριμένη περίοδο οι υποχρεώσεις μου αυξήθηκαν σε εξαντλητικούς ρυθμούς. Μέσα σε 24 ώρες έπρεπε να χωρέσουν η δουλειά στην Τράπεζα και οι υποχρεώσεις στον Μίλωνα και την Ομοσπονδία.

Αυτό είναι και μια απάντηση σʼ αυτούς που θέλουν προνόμια και ειδική μεταχείριση για να προσφέρουν στον αθλητισμό.

Στον Μίλωνα τα πράγματα ήταν κοινωνικά κατευθυνόμενα , υπήρχε ʽπολυχρωμίαʼ, αυθορμητισμός, πλουραλισμός σκέψης, άνθρωποι όλων των κοινωνικών και επαγγελματικών τάξεων που δημιούργησαν μια μοναδική αυθεντική ομάδα που τον έφτασε πολύ ψηλά.

Αντίθετα στην Ομοσπονδία υπήρχε κομματική εξάρτηση όσον αφορά τις διοικητικές επιλογές, στην οποία ήμουν πάντα αντίθετος. Για μένα διοίκηση σημαίνει αποτέλεσμα και αυτό προϋποθέτει ότι οι επιλογές πρέπει να στηρίζονται στους άριστους και όχι στους αρεστούς. Συγκρούστηκα, απογοητευτικά αλλά τελικά έπεισα για την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσουμε και στην οποία δεν χώραγαν κομματικές ταμπέλες.

Έδωσα ευκαιρίες σε όλους με μοναδικό κριτήριο την ικανότητα και την θέληση να προσφέρουν έργο.

Το έργο στην Ομοσπονδία χρόνο με τον χρόνο άρχισε να αποδίδει καρπούς: διοικητική οργάνωση, αγωνιστικά αποτελέσματα, διοργάνωση παγκόσμιων πρωταθλημάτων, διεθνής καταξίωση, ενώ στις δραστηριότητες μου προστέθηκαν και οι υποχρεώσεις μου στην Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια Ομοσπονδία.

Στις αρχές της δεκαετίας του ʽ90 χτίστηκε η «ομάδα όνειρο», όπως την ονόμασε όλη η Ελλάδα. Τότε ξεκίνησαν οι μεγάλες επιτυχίες της ελληνικής άρσης βαρών και του ελληνικού αθλητισμού. Το 1996 ανέλαβα τα καθήκοντα του Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού .

Γιʼ αυτή την «χρυσή» περίοδο της άρσης βαρών έχουν γραφτεί αναλύσεις επί αναλύσεων και δεν έχει νόημα να προσθέσω άλλη μία. Το μόνο που θα πω είναι ότι πετύχαμε αυτό που ζητάμε σήμερα εναγωνίως, δηλαδή το πώς με το μικρότερο κόστος θα πετύχουμε τα υψηλότερα αποτελέσματα.

Αυτή είναι και η αρχή που ακολουθώ μέχρι σήμερα.

Από την θητεία μου στην Παγκόσμια Ομοσπονδία στην οποία σήμερα παραμένω ως επίτιμος Γ.Γ. κέρδισα μια βαθειά γνώση της διεθνούς πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας.

Από την άλλη, στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, απέκτησα εμπειρία σε σχέση με την δημόσια διοίκηση, την λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, την εκτέλεση έργων και την παραγωγή συγκεκριμένων αποτελεσμάτων με στόχο πάντοτε το καλύτερο για τον πολίτη.

Στις αρχές του 2000, όλα στην Ελλάδα έδειχναν την πρόοδο, την εξέλιξη, τον εκσυγχρονισμό. Λέξεις και έννοιες που δυστυχώς δεν ανταποκρίθηκαν στο πραγματικό τους νόημα. Απόδειξη, για άλλη μια φορά, ότι το πρόβλημα εξαρτάται από τον ανθρώπινο παράγοντα και όχι από τα συστήματα.

Την περίοδο που κορυφωνόταν η Ολυμπιακή προετοιμασία, τα μεγάλα έργα και δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα οικονομικά βάρη που μας ακολουθούν μέχρι σήμερα η τότε πολιτική ηγεσία έκρινε ότι δεν ήταν απαραίτητες η γνώση και η εμπειρία μου και έτσι ολοκληρώθηκε η θητεία μου στην Γ.Γ.Α. Με την αποχώρησή μου από την Γ.Γ.Α. παραιτήθηκα και από την Οργανωτική Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων.

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2003 μου ζητήθηκε να συμβάλω στο έργο της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης.

Αποδέχτηκα την πρόκληση και από τότε εκλέχθηκα το 2003 και το 2007 στην Νομαρχία Αθηνών και το 2010 στην Περιφέρεια Αττικής.

To ίδιο και το 2014, όπου παρότι οι εκλογές στην Περιφέρεια χάθηκαν για ελάχιστες ψήφους, υπερασπίστηκα με συνέπεια τους πολίτες της Αττικής από τα έδρανα της αντιπολίτευσης.

Εφαρμόζοντας πάντοτε όσα έμαθα από την πορεία μου στη ζωή: σκληρή δουλειά, ρεαλιστικό πρόγραμμα και ένα έργο που θα μπορεί να κρίνεται καθημερινά από τους πολίτες.

Ακούμε συχνά για ηλικιακές γενιές που έχει ανάγκη η δημόσια διοίκηση, των 40ρηδων, των 50ρηδων κ.ο.κ.

Το ζήτημα ασφαλώς δεν είναι η ηλικία. Είναι πολύ βαθύτερο. Αυτό που έχει ανάγκη η κοινωνία μας σήμερα είναι ανθρώπους με ήθος και δυναμική.

Τα νέα παιδιά στην σημερινή εποχή του μνημονίου και του κοινωνικού αδιεξόδου έχουν δυνατότητες και ευκαιρίες, που αν τις ανακαλύψουν μπορούν να πετύχουν πράγματα που φαίνονται ακατόρθωτα, όπως αυτά που πέτυχε η γενιά του ʼ50 και του ΄60 που βίωνε την δική της ανεργία, την απόγνωση και τη φτωχοποίηση.

Τι θα έλεγα στους νέους σήμερα: